Absolwentka gdańskiej ASP, dyplom (2021) z malarstwa w pracowni malarstwa  prof. Henryka Cześnika. Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2020/2021) oraz stypendium Rektora dla najlepszych studentów (2020/2021).

Wyróżnienia i nagrody:

2021 – 30. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 2021, Nagroda Prezydenta Miasta Legnicy, Nagroda Magazynu SZUM, Galeria Sztuki, Legnica

Wybrane wystawy indywidualne:

2019 – Wystawa malarstwa Julii Tymańskiej, Mała Galeria APK, Augustów

Wybrane wystawy zbiorowe:

2021 – 30. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 2021, Galeria Sztuki, Legnica

2021 – Melanż, Galeria tuBaza, Gdynia

2021 – Zaburzenia widzenia, Galeria Pionova, Gdańsk

2019 – Inkubator Air: Under Construction, Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk

2016 – Open, Kaplica, Warszawa

Absolwent warszawskiej ASP, dyplom (2019) z wyróżnieniem rektorskim na wydziale Malarstwa w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka. Aneks z malarstwa ściennego w pracowni prof. Sylwestra Piędziejewskiego.

Wyróżnienia i nagrody:

2021 – 30. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 2021, 1 Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Galeria Sztuki, Legnica

2021 – 30. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 2021, Wyróżnienie Kwartalnika ARTLUK

Wybrane wystawy indywidualne:

2022 – Mur i beton, Galeria Sztuki, Legnica

2019 – Przewroty, Galeria Domu Artysty Plastyka, Warszawa; Czy się stoi czy się leży, Galeria Wystawa, Warszawa

2017 – Malarstwo, Galeria Wizjer, Kielce

2016 – Malarstwo, Klub Regeneracja, Warszawa

Wybrane wystawy zbiorowe:

2021 – 30. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 2021, Galeria Sztuki, Legnica

2019 – Czy się stoi czy się leży, Wystawa, Warszawa

2017 – Malarstwo, Wizjer, Kielce

2016 –  I Triennale Malarstwa Studenckiego, BWA Rzeszów, Rzeszów

2016 – Open, Kaplica, Warszawa

1. Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 1990

Wernisaż: 9.08.1991 r. – godz. 19.00, Biuro Wystaw Artystycznych, pl. Katedralny 1

Miejsce: Biuro Wystaw Artystycznych, pl. Katedralny 1;  Legnickie Centrum Kultury, Chojnowska 2

Wyróżnienia i nagrody główne:

Grand Prix Biuro Wystaw Artystycznych w Legnicy
Łukasz Konieczko (ASP Wrocław)

Wyróżnienie ufundowane przez Hutę Miedzi „Legnica”
Adam Chmielowiec  (ASP Wrocław)

Wyróżnienie ufundowane przez Hutę Miedzi „Legnica”
Danuta Joppek  (PWSSP Poznań)

Wyróżnienie ufundowane przez Hutę Miedzi „Legnica”
Dorota Kamyszek 

Nagroda specjalna Ufundowana przez Pawła Sosnkowskiego
Łukasz Konieczko (ASP Wrocław)

Do edycji zgłosiło się 52 artystów.

Uczestnicy wystawy:

Dorota Artychowicz, Tamara Berdowska, Marek Błachowicz, Paweł Eryk Cabanowski, Adam Chmielowiec, Jolanta Czernecka, Alicja Czynczyk, Stanisław Czyżycki, Cezariusz Deliński, Rafał Dembski, Andrzej Dziubałka, Marek Drzewiecki, Kazimierz Frączek, Andrzej Gąsieniec, Łukasz Głowacki, Bogna Gniazdowska, Maja Godlewska, Dajan Gospodarek, Jolanta Górnicka-Mościcka, Andrzej Hamera, Mariusz Horeczy, Anna Jarząbek, Danuta Joppek, Dorota Kamyczek, Anna Karska, Łukasz Konieczko, Mariusz Korbański, Zbigniew Kosowski, Barbara Kuciapska-Zając, Sławomir Kuszczak, Grażyna Kręczkowska, Jerzy Krok, Robert Lemke, Joanna Panasiuk, Aleksandra Podkowiak, Beata Popławska, Ryszard Przestrzelski, Rafał Roskowicki, Elżbieta Serwaczak, Mirosław Sikorski, Marek Sobczak, Agnieszka Starościak, Bogusław Strzopa, Bożena Szuflita, Teresa Tarach-Ryczko, Joanna Trąbska, Anna Tyczyńska, Małgorzata Walkosz-Lewandowska, Elżbieta Wasyłyk-Haile, Jacek Weppo, Szymon Wójcik, Mariusz Woszczyński.

Jury:

Mirosław Ratajczak (przewodniczący) – krytyk sztuki, redaktor Odry

Janusz Głowacki – 

Ryszard Aszurkiewicz – 

Grzegorz Musiał – 

Leszek R. Rozmus - dyrektor BWA w Legnicy

Komisarze wystawy: Janusz Chabior, Bernadetta Wojtowicz-Pecuszok

Jedna rzecz domaga się na wstępie wyjaśnienia: niniejszy tekst nie odnosi się bezpośrednio to tego, w czym siłą rzeczy będzie zanurzony, kiedy przyjdzie czas jego publicznej prezentacji; nie będzie zatem opisem prac zgromadzonych na legnickim przeglądzie, nie będzie interpretacją wątków, jakie dadzą (lub nie dadzą) wywieść się z tej sytuacji (mam niewiele danych żeby w tak konkretny sposób zabierać głos), może będzie co najwyżej głosem równoległym w ewentualnej dyskusji. Sądzę jednak , że mogą mieć sens uwagi dotyczące sytuacji nieco ogólniejszej, która tak czy owak będzie towarzyszyła sztuce polskiej, w tym sztuce młodych, czas jakiś, na pewno dłuższy niż ten, jaki minie od momentu zapisania tych słów do ich ogłoszenia. Do rzeczy zatem.

Z pewnością nie bez znaczenia, szczególnie dla młodych artystów, jest ogólna atmosfera panująca obecnie w Polsce w sferze spraw duchowych, artystycznych, kondycja kultury we wszystkich jej domenach. Dałoby się to określić słowem mizeria. Nie idzie mi o to że brak utalentowanych twórców, brak dzieł i wystaw znaczących, mam na myśli szerszy kontekst. Niemal nie istnieje publiczność, ta chłonna, szukająca podniet artystycznych, wyedukowana, mające swoje nawyki i rytuały, która potrafi smakować i celebrować sztukę, dla której sztuka jest potrzebą. Sprawy polityczne, społeczne, kwestie gospodarcze, to wszystko zdominowało życie większości obywateli, wyssało z nich energię i świeżość, sprowadziło na parter codziennych utrapień i związanych z nimi emocji. Co więcej, odczuwa się wyraźny brak sojuszników nawet we własnych szeregach; sami twórcy tylko częścią swoich osobowości uczestniczą w życiu kulturalnym, wielu nie ma głowy ni serce nawet dla swojej twórczości.

Rozbita została struktura instytucji kulturalnych, które działały długie lata a na ich miejsce z trudem wchodzą nowe ośrodki, centra autorytety. Pojedynczo, dorywczo, nie zapewniając kontynuacji i kierunku w stronę jakiejś całościowej wizji życia kulturalnego w kraju. Dotyczy to i uczelni artystycznych, i rysunku, i obiegu galeryjno-muzealnego, i krytyki, i prasy poświęconej sztuce, także związków twórczych.

Zasadniczo zmienił się kontekst, na tle którego działał i znaczył coś szczególnego artysta w Polsce. Mimo wszystkich złych, fałszywych i upokarzających faktów minionych dziesięcioleci, artysta polski miał status specjalny, uprzywilejowany, zapewniający duże poczucie bezpieczeństwa, statystyczna “średnia” jego zachodnich kolegów mogła mu tylko pozazdrościć, w pewnym sensie. Elity artystyczne i intelektualne elitarność swoją bardzo często zawdzięczały jednak “urzędowemu” mianowaniu. Myślę, że sprawa ta nie jest bez znaczenia dla młodych, z paru powodów. Po pierwsze, znajdują się oni pod wpływem tychże elit do dziś, może on być mniejszy lub większy, może budzić akceptację lub protest, ale istnieje, istnieją wzory, do których wciąż jeszcze się odwołujemy. Po drugie, katzenjamer, jaki stał się udziałem dawnych elit promieniuje na całe życie kulturalne, sprzyja resentymentom i fałszywym oceną sytuacji. Po trzecie wreszcie, zarówno młodzi jak i starsi nieco od nich przeżyli kilka jałowych lat (pomijam w tym miejscu wyjątki), jedni i drudzy są “wygłodzeni” artystycznie i społecznie, w tym sensie, że w swoich dziedzinach chcieliby wreszcie zaistnieć możliwie najpełniej i odnosić sukcesy. Ale, jak obserwuję, ci starsi mają nieporównywalnie lepszy start w bieżące życie kulturalne; odnawiają się środowiska, ale i starsze układy, powracają znane formuły działania i odżywają zdolności rozgrywania swoich interesów w różnych instytucjach. Młodzi z natury rzeczy zajmują tu podrzędniejsze pozycje.

Jakieś rozwiązanie mógłby przynieść wolny rynek sztuki. W pewnym momencie dawało to nawet efekty, ale dzisiaj znów nadzieje stają się wątłe. Rynku prawdziwego, takiego jak na Zachodzie, u nas nie ma i długo jeszcze nie będzie. Nawet te nieśmiałe przyczółki, które się pojawiły wydają się cofać, z różnych powodów, których tu nie sposób rozwinąć.

Obecny moment wydaje mi się jest momentem martwej ciszy. To o czym pisałem powyżej dotyczyło kwestii społecznych, pozaartystycznych, ale są także przyczyny w samej sztuce.

W latach osiemdziesiątych mimo fatalności dziejowych, nastąpiło wiele dobrego. Mówiąc w skrócie, ujawniły się dwa nowe bieguny, dwa główne punkty odniesień. Pierwszy pojawił się w sztuce, która rozwijała się w tzw. “ruchu przykościelnym”, drugi ustanowili młodzi artyści z pod znaku “nowej ekspresji”. Jedni i drudzy wykazywali niezwykłą wrażliwość na czas i okoliczności dziejowe, choć odmiennie do nich podchodzili, jedni i drudzy odkrywali swoją tożsamość i efekty tego bywały znakomite. Ta wielka fala młodej, dynamicznej sztuki odświeżyła krew naszej kultury, zbliżyła ją, dzięki szczęśliwym koincydencjom, do tego co było aktualne w świecie, oczyściła w pewien sposób z kompleksów; być polskim artystą nie znaczyło już, być artystą podrzędnym (przynajmniej przez pewien czas tak się wydawało). Ta fala jednak już przeszła, pozostali jak zwykle najlepsi i ci rozwijający się nadal, ale oni już nie pociągną tego pokolenia, które obecnie wchodzi na scenę, raczej pogłębiać będzie proces indywidualizacji.

Nie widać również kontynuacji tendencji bardziej kontemplacyjnej, tej usiłującej odnaleźć drogę do sacrum, do wartości podstawowych rozmytych przez awangardy, komercję i manipulacje ideologiczne. Młodzi -dzisiaj- stają więc nad nie wygasłym jeszcze, ale już porzuconym ogniskiem, przy którym obozowali wczorajsi wędrowcy. To nie jest zupełnie dziewiczy teren do eksploracji.

Czy to wszystko znaczy, że przyszłość przed młodymi rysuje się czarno? Nie, wystarczy zdać sobie sprawę, że najwięcej zależy od jednostki, od jej determinacji, pracy, wyobraźni, talentu. W jakiś sposób gra staje się czystsza, choć na pewno trudniejsza. Znikają podpory, protezy, i etykiety zastępcze, trudno już będzie stać się “etatowym” artystą, wzrosną notowania indywidualne, spadną “tendencje” i kryteria koniunkturalne. Rzeczywistość nie da się tak łatwo zlekceważyć, na różne sposoby będzie weryfikować dokonania twórców.

Na dobrą sprawę widzę jeden ważny problem. Nie dzieli nas już od świata żelazna kurtyna. Ta dostępność ma niewątpliwe zalety których chyba nie trzeba wymieniać, ale kryje też w sobie pułapki, pokusy, które powinny być dostrzeżone. Czy młodzi artyści potrafią wykorzystać tradycję i źródła rodzime, czy poszukując siebie, odkrywając swoją tożsamość, zdolni będą zasilać ją sokami czerpanymi z formacji kulturalnej, która jest ich dziedzictwem, czy dostrzegą w niej szansę na oryginalność, płodność, materiał inspirujący i wzbogacający kulturę uniwersalną? Europa, świat, kariera, sława, pieniądze, czy w tym projekcie zmieści się jakaś kariera “polskości”, swoistości, barwy lokalnej? Miejmy nadzieję…

Mirosław Ratajczak, czerwiec 1991

Prawie wszystkie zjawiska i wydarzenia dokonują się prowokowane bądź inspirowane przez działania wcześniejsze. Dzieje się tak również w malarstwie, gdzie to, co już znane, istniejące, określone, wywiera wpływ na to, co dopiero powstaje, kształtuje się. Może to być wpływ bezpośredni, inspirujący w kierunku dalszych poszukiwań w ramach danego, zaistniałego już języka plastycznego lub wpływ pośredni, rodzący postawy buntu, sprzeciwu wobec tego, co znane i uznane.

Faktem istotnym i nieobojętnym dla artystów debiutujących u początków dekady lat dziewięćdziesiątych jest to, że czas ich rozwoju i formułowania artystycznych postaw był jednocześnie czasem sukcesów “Nowej fali”, czasem wielkich , szeroko rozreklamowanych, pokoleniowych wystaw. Nic też dziwnego, że w okresie studiów pozostawali oni często pod wpływem swoich o parę zaledwie lat starszych kolegów, że utożsamiali się z nimi. Tym bardziej, że owa “Nowa fala” po okresie poprzedzającej ją chłodnej sztuki konceptualnej wydawała się mieć same zalety. Była prosta, emocjonalna, spontaniczna, żywiołowa, odważna, wychodząca naprzeciw oczekiwaniom odbiorców. Ponadto, “Nowe malarstwo” stało się szansą na odrodzenie rynku sztuki.

Nadzieje, jakie wiązano z “Nowym malarstwem” na odrodzenie sztuki wkrótce jednak się załamały. Przyczynili się do tego przede wszystkim sami artyści. Okazało się bowiem, że nie tylko wierzą oni w sztukę, ale wręcz wyrażają publicznie przekonanie o jej zbędności: “Człowiek współczesny, bardzo obciążony informacją przekazywaną przez prasę, radio, telewizję, reklamę… niezdolny jest do przyjmowania sztuki z dużej litery, dlatego należy tworzyć dzieła proste, bliskie kulturze pop, efektowne i do jednorazowego obejrzenia”.

Poddając się modzie i prawom rynku sztuki “nowi” malarze malowali ogromne ilości obrazów nie martwiąc się o poziom ich wykonania. Niektórzy z nich, jak D. Salle na łamach amerykańskiego “Art’s Magazine”, nie kryli swojej cynicznej postawy przyznając, że: “sztuka współczesna nie oznacza nic, jej powołaniem jest mistyfikacja widza a artysta powinien blefować, nadawać swoim pracom taką formę, by wyciągnąć od odbiorców więcej pieniędzy”.

Po okresie fascynacji przyszedł czas refleksji. Dostrzeżono, że często to, co w sztuce “dzikich” wydawało się wrażliwe jest powierzchowne, to co proste - banalne, a to co emocjonalne - wykalkulowane. Mimo to wielu młodych artystów pozostało wiernych swoim fascynacjom sztuką “dzikich” uważając, że jej błędy były winą jednostek. Kontynuowali zatem ten rodzaj twórczości, tym samym przedłużając istnienie formacji na lata dziewięćdziesiąte.

Przed innymi młodymi artystami, którzy wierzyli a potem zwątpili w szczerość ideologii “dzikich” pojawiła się pustka. Próbowali ją wypełnić sięgając do wcześniejszych fascynacji - do sztuki lat sześćdziesiątych, abstrakcji organicznej, malarstwa znaku, malarstwa gestu…

Ubiegłoroczne wystawy dyplomowe były wyrazem obu tych tendencji: kontynuacji sztuki lat osiemdziesiątych i jej negacji odrzucenia.

W styczniu 1990 roku w Magazynie Kulturalnym Wrocławia “Że” ukazał się mój artykuł pt “Awangarda, neoawangarda, transawangarda i co dalej…?”, kończył się następującym stwierdzeniem: “W końcu lat siedemdziesiątych w galeriach panował wykalkulowany chłód i było nudno. Koniec lat osiemdziesiątych przyniósł wykalkulowane (przeważnie) emocje. Było gorąco, ale często również nudno. Co przyniosą nam lata dziewięćdziesiąte? Może zatęsknimy za tym, żeby było ciepło i rozmaicie? I może nikt tego ciepła, tej równowagi intelektu i intuicji nie będzie próbował wymyślić.”

Od tamtej pory minął rok i wciąż trudno tu coś prorokować. Być może odpowiedzi na te pytania odnajdziemy na wystawie “Malarstwo młodych - promocje 90” w salach legnickiego BWA w sierpniu 91 roku.

Janusz Jaroszewski

pracownik dydaktyczny PWSSP we Wrocławiu,

artysta malarz

Dla młodego malarza, rzeźbiarza czy grafika częste publiczne pokazywanie swoich prac, kontaktowanie się ze swoim widzem jest niemal równie ważne jak sama twórczość. Może nie aż tak jak dla młodego aktora czy wirtuoza, dla których te obydwie dziedziny aktywności stanowią niemal jedność jednak o wiele bardziej ważne niż dla dojrzałego i w pełni ukształtowanego artysty uprawiającego którąś z dziedzin plastyki.

Dzisiejsze zacieranie się różnic między konwencjami, wychodzenie w swych działaniach poza statyczne pojmowanie dzieł plastyki przez wprowadzenie elementu ruchu, a więc i czasu, osobiste współdziałanie autora jak i angażowanie współuczestników imprezy - spektaklu coraz bardziej zbliża spotkania plastyczne do działań parateatralnych, baletowych czy muzealnych. Myślę jednak, że i bez tego dodatkowego powodu domagającego się bezpośrednich kontaktów autorów z widzem-odbiorcą, młody człowiek uprawiający malarstwo, rzeźbę czy grafikę potrzebuje publicznego konfrontowania swojej twórczości z otoczeniem. Nie jest to sprawa artystowskiego ekshibicjonizmu, nie jest też wyłącznie sprawą udokumentowania swojej obecności w środowisku.

Potrzeba ścierania się własnego egotyzmu z oporną, beznamiętną, często mało przychylną opinią świata jest potrzebą zarówno młodego nonkonformisty próbującego odkryć świat od nowa, jak i utożsamiającego się ze społecznym zapotrzebowaniem i marzącego o oficjalnej aprobacie wyraziciela obiegowych fobii, gustów i interesów.

W tym ścieraniu się kształtujących się osobowości twórczych z inercją toczącego się wokół, napędzanego sprzecznymi motywacjami, gustami i aspiracjami społecznego życia hartują się artystycznie charaktery, postawy twórcze, talenty. W ostatnich latach odczuwamy dotkliwy brak stałych, dużych przeglądów naszych młodych twórców. Nie zastąpią ich rzadkie, przypadkowo rozproszone po małych galeriach indywidualne pokazy, jak i wyreżyserowane, gigantyczne imprezy gubiące poszczególnych autorów i reprezentujące tylko postawy ich organizatorów. Szok ekonomiczny, jaki przeżywa obecnie nasze życie kulturalne zaczyna coraz bardziej wyzwalać społeczne, zdecentralizowane inicjatywy. Jedną z nich jest zorganizowana przez Biuro Wystaw Artystycznych w Legnicy wystawa absolwentów naszych szkół artystycznych.

Myślę, że wokół takich właśnie imprez będą się w najbliższych latach koncentrowały środowiska młodych twórców, aktywizowały artystyczne grupy, ścierały opinie, tworzyły postawy, krzepły talenty.

Prof. Jan Tarasin

ASP Warszawa

Można pogratulować BWA w Legnicy koncepcji wystaw promocyjnych “młodego malarstwa”. Obecnie gdy większe wystawy oficjalne są jednak rzadsze w wystawy w galeriach komercyjnych nie zawsze mogą spełnić tę rolę co Wasza wystawa - to bardzo dobra jest konfrontacja malarza zaczynającego samodzielną drogę twórczą z innymi z innych ośrodków, gdyż obiektywizuje “samosąd” młodego twórcy o sobie.

            To pierwszy i bardzo ważny aspekt tej wystawy - Poszerzenie pola świadomości artystycznej twórcy.

            Drugi - to ujawnienie nazwisk, które za kilka lat mogą być gwiazdami pierwszej wielkości w sztuce polskiej (czy europejskiej o co - jak ufamy - będzie łatwiej poprzez zwiększenie kontaktów).

            Równie interesujący jest pomysł przeglądu tych malarzy którzy za kilka lat osiągnęli wyższy próg sztuki.

            Będzie ciekawe zobaczyć w r. 1995 kto z dzisiejszych debiutantów osiągnął własny wyraz(o co najtrudniej) lub wysoki poziom realizacji artystycznej.

            Mówi się czasem, że krakowskie malarstwo jest tradycjonalne, mało nowoczesne, jakby w sztuce na słowo (rodem z pokazów modeli nowych samochodów) miało jakąś istotną wartość.

            Myślę, że wcale tak nie jest. Może tylko w Krakowie zwracamy większą uwagę na prawdę osobistą, na Quality realizacyjną, co powoduje, że rozwój młodego malarstwa może trwać dłużej, bo jest trudniejszy, bowiem jak pisał Gombrowicz:”...Jeśli tak łatwo to przychodzi, czy może być dobre?...”

            I zawsze na końcu tylko osobiste, własne, niepowtarzalne jest najnowocześniejsze, bo może przetrwać i trwać.

            Czego też młodym twórcom życzę!

Józef Lucjan Ząbkowski

prof. Wydziału Malarstwa

dziekan Wydziału Malarstwa

ASP w Krakowie

Kraków, maj 1, 1991

 Malarstwo młodych - promocje 90

Istnieje  coś takiego jak przynależność do miejsca, czasu i tradycji. Nie uwolni się od niej nawet najbardziej awangardowy twórca, bo i jego twórczość czymś się karmi.

Dla wrocławskiej uczelni takim wspólnym pokarmem jest koloryzm, spadek po tych, którzy objęli tę szkołę zaraz po wojnie. To, co przekazali swoim uczniom, co kolejne pokolenia rozbudowały o własne fascynacje i własny bunt, owocuje stale. Teraz - twórczością bardzo charakterystyczną, w której koloryzm jawi różne oblicza.

Jednym z nich jest pewna forma dekoracji łącząca stylistykę “dzikich”, abstrakcji i koloryzmu. Myślę tu o grupie młodych malarzy związanych ze sobą nieformalnie, połączonych podobnymi losami twórczymi i przeżywaniem wspólnej przygody artystycznej. Nie bez znaczenia jest też zapewne fakt, że są zaprzyjaźnieni prywatnie.

Jako studenci rozpoczynali swoje samodzielne poszukiwania w abstrakcji, potem przeszli fascynację sztuką “dzikich” a problemy malarskie które zajmują ich teraz nazwałbym ekspresją kolorystyczną.

Tworzą obrazy o dużych formatach, bo takie właśnie, pełne rozmachu malowanie daje im możliwość pełnej rozmachu i ekspresji emanacji kolorem.

 Jest to malarstwo żywiołowe, artystom zależy wręcz na efektach pewnej swobody i nonszalancji, co sprawia wrażenie łatwości tworzenia a niekoniecznie jest prawdą.

Kolor nakładany jest przez kolejne nawarstwienia, więc chociaż artysta używa go w stanie czystym, wibrującym, uzyskuje efekt przetrawiony, efekt wzajemnego przenikania barw - wypadkową wielu zestawień i połączeń.

Jest to sztuka łącząca abstrakcję formy z pretekstem konkretu wywiezionego ze sztuki “dzikich”, z całym uproszczeniem i umownością. Pojawiają się znaki, fragmenty pejzażu, przedmioty czy postacie, ale są one wyłącznie pretekstem, służą głębinowemu rozbudowaniu obrazu, konstruują kolejne plany, wzbogacają ekspresję wyrazu. Cała bowiem istota tego rodzaju twórczości polega na emanacji kolorystycznej, na emanacji emocjonalnej kolorem.

 Tego rodzaju twórczość jest bardzo charakterystyczna dla pokolenia, które w drugiej połowie lat osiemdziesiątych ukończyło wrocławską uczelnię plastyczną i które bardzo aktywnie zaznacza swoje istnienie w  środowisku, przede wszystkim wystawami z cyklu “do góry nogami”. Kilku z malarzy jest lub było zatrudnionych we wrocławskiej PWSSP, co ma swoje znaczenie, bo intensywność tego malarstwa, jego interesująca osobowość nie pozostaje bez echa wśród najmłodszych artystów czy jeszcze studiujących. Jakkolwiek jednak przetworzą oni tę sztukę, zapewne nie będą obojętni wobec jej sedna, jakim stale jeszcze jest we Wrocławiu tradycja koloryzmu.

Zofia Gebhard

Wernisaż

Kliknij w baner.

2. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 1991

Wystawa od 14.09. do 18.10.1992 r.

Wernisaż: 19.09.1992 r. – godz. 18.00, Państwowa Galeria Sztuki w Legnicy

Miejsce: Państwowa Galeria Sztuki w Legnicy

Wyróżnienia i nagrody główne:

Nagroda Wojewody Legnickiego
Andrzej Jankowski (PWSSP Wrocław)

Nagroda Prezydenta Miasta Legnicy
Katarzyna Giemza-Borzemska (PWSSP Wrocław)

Nagroda Państwowej Galerii Sztuki w Legnicy
Andrzej Jankowski (PWSSP Wrocław)

Dodatkowe nagrody i wyróżnienia:

Nagroda Przedsiębiorstwa Budowlanego MODERNBUD
Andrzej Jankowski (PWSSP Wrocław)

Do edycji zgłosiło się 19 artystów z pięciu krajowych wyższych uczelni artystycznych, którzy zgłosili 56 prac.

Uczestnicy wystawy:

Maria Adamus, Anna Biernat, Andrzej Bućko, Włodzimierz Chrzanowski, Katarzyna Giemza-Borzemska, Tomasz Grunt, Andrzej Jankowski, Elżbieta Konopelska, Jolanta Krok,  Stanisław Nitendel, Ryszard Ochałek, Maria Pilszak, Joanna Rozum, Joanna Sendłak, Beata Stolarska, Andrzej Wiśniewski, Anna Żytkiewicz, Jacek Zieliński, Krzysztof Zwierz-Ciok.

Jury:

Ewa Śliwa (przewodnicząca) - artysta plastyk

Mirosław Ratajczyk - krytyk sztuki

Andrzej Saj - krytyk sztuki

Leszek R. Rozmus - dyrektor Państwowej Galerii Sztuki w Legnicy

Komisarz wystawy: Mirosław Karcz

Wernisaż

3. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 1992

Wystawa od 30.10. do 28.11.1993 r.

Wernisaż: 6.11.1993 r. – godz. 18.00, Państwowa Galeria Sztuki w Legnicy

Miejsce: Państwowa Galeria Sztuki w Legnicy

Wyróżnienia i nagrody główne:

I Nagroda
Dariusz Syrkowski (PWSSP Wrocław)

Wyróżnienie
Piotr Tyszkowski (PWSSP Wrocław)

Wyróżnienie honorowe
Ireneusz Stelmach (PWSSP Wrocław)

Wyróżnienie honorowe
Danuta Winciarek (PWSSP Wrocław)

Do edycji zgłosiło się 23 artystów z pięciu krajowych wyższych uczelni artystycznych.

Uczestnicy wystawy:

Jolanta Baranowska, Stanisław Bigda, Anna Borcz, Renata Bryjanowska, Jacek Dłużewski, Małgorzata Gałaś, Agnieszka Jacobson, Mirosław Jagiełło, Adam Job, Grażyna Kielińska, Joanna E. Kozłowska, Radosław Marchlewski, Przemysław Pintal, Jarosław Potoczny, Artur Raczkowski, Anita Stachowicz-Błażejewska, Ireneusz Stelmach, Dariusz Syrkowski, Piotr Tyszkowski, Ewa Wilczek, Danuta Winciarek, Klaudiusz Zdęba, Robert Żybura.

Jury:

Agata Saraczyńska (przewodnicząca) - krytyk sztuki

Mirosław Ratajczyk - krytyk sztuki

Andrzej Saj - założyciel i redaktor naczelny Pisma Artystycznego „Format”

Leszek R. Rozmus - dyrektor Państwowej Galerii Sztuki w Legnicy

Komisarz wystawy: Mirosław Karcz

Wernisaż

4. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 1993

Wystawa od 30.10. do 28.11.1994 r.

Wernisaż: 6.11.1993 r. – godz. 18.00, Państwowa Galeria Sztuki w Legnicy

Miejsce: Państwowa Galeria Sztuki w Legnicy. Legnickie Centrum Kultury

Wyróżnienia i nagrody główne:

Nagroda Wojewody Legnickiego
Marian Waldemar Kuczma (PWSSP Wrocław)

Nagroda Prezydenta Miasta Legnica
Agata Dorobek (PWSSP Poznań)

Nagroda Dyrektora WKiS UW w Legnicy
Mirella Rylewicz-Butryn (PWSSP Wrocław)

Wyróżnienie honorowe
Adam Molenda (PWSSP Kraków)

Wyróżnienie honorowe
Jerzy Czereczon (PWSSP Kraków)

Do edycji zgłosiło się 24 artystów z pięciu krajowych wyższych uczelni artystycznych.

Uczestnicy wystawy:

Jacek Bandura, Agnieszka Bartkowicz, Zbigniew Cebula, Jerzy Czereczon, Tomasz Domański,  Agata Dorobek, Magdalena Działo, Małgorzata Górnisiewicz, Krzysztof Kłapkowski, Adam Kardaś, Agnieszka Kopczyńska, Anna Królikiewicz, Kazimierz Kordas, Marian Waldemar Kuczma, Adam Molenda, Jarosław Olszewski, Ryszard Paprocki, Elżbieta Pietrzyk, Tomasz Polasik, Maria Pyrlik, Mirella Rylewicz-Butryn, Agnieszka Skrabin, Krzysztof Stojałowski, Maria Szpadzińska-Koss, Urszula Śliz.

Jury:

Mirosław Ratajczyk (przewodniczący) - krytyk sztuki

Andrzej Saj - założyciel i redaktor naczelny Pisma Artystycznego „Format”

Adam Chmielowiec - artysta plastyk

Łukasz Konieczko - artysta plastyk

Zbigniew Kraska - dyrektor WKiS UW w Legnicy

Bogna Łaba - Urząd Miasta Legnica

Leszek R. Rozmus - dyrektor Państwowej Galerii Sztuki w Legnicy

Komisarz wystawy: Beata Kostuś

Wernisaż

5. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 1994

Wystawa od 9.11. do 30.11.1995 r.

Wernisaż: 18.11.1993 r. – godz. 18.00, Państwowa Galeria Sztuki w Legnicy

Miejsce: Państwowa Galeria Sztuki w Legnicy. Legnickie Centrum Kultury

Wyróżnienia i nagrody główne:

Nagroda Wojewody Legnickiego (ex aequo)
Iwona Góraj (ASP Kraków)

Nagroda Wojewody Legnickiego (ex aequo)
Mariola Jaśko (ASP Kraków)

Nagroda Prezydenta Miasta Legnica
Elżbieta Piekarnik

Nagroda Galerii Sztuki w Legnicy - statuetka „Srebrna Ostroga”
Dariusz Orwat (ASP Wrocław)

Wyróżnienie honorowe
Przemysław Stachowski (ASP Warszawa)

Do edycji zgłosiło się 43 artystów z siedmiu krajowych wyższych uczelni artystycznych.

Uczestnicy wystawy:

Andrzej Adach, Jacek Balicki, Małgorzata Bosek, Sylwia Caban, Joanna Chrobak, Patryk Damięcki, Rafał Ekwińcki, Beata Futro, Marcelina Grabowska-Piątek, Iwona Góraj, Marzena Huculak, Marta Jarosz, Mariola Jaśko, Izabella Katreniok, Bogna Klaman-Kuberska, Ryszard Kobielusz, Małgorzata Korenkiewicz, Mariusz Krawczyk, Olga Krzyżyńska, Leszek Kunicki, Regina Lipecka, Jacek Makiewicz, Dariusz Orwat, Lucyna Pach, Marzena Paczkowska, Małgorzata Penczonek, Alina Picazio, Elżbieta Piekarnik, Jolanta Postrzednik, Agata Rościech, Michalina Rydel-Bohdanowicz, Joanna Sadecka, Marek Sienkiewicz, Anna Sieńkowska-Grynko, Przemysław Stachowski, Renata Stadler-Rawińska, Anna Sliwińska, Tomasz Tobolski, Joanna Trzcińska. Łukasz Wawrynkiewicz, Iwona Zawadzińska, Robert Zbikowski, Monika Żywczyk.

Jury:

Łukasz Gorczyca (przewodniczący) - krytyk sztuki, przedstawiciel redakcji „Art. And Business”

Andrzej Saj - założyciel i redaktor naczelny Pisma Artystycznego „Format”

Mirosław Ratajczak - krytyk sztuki

Eugeniusz Minciel - artysta plastyk

Zbigniew Kraska - dyrektor WKiS UW w Legnicy

Adam Sikorski - naczelnik WKiS UM w Legnicy

Leszek R. Rozmus - dyrektor Państwowej Galerii Sztuki w Legnicy

Komisarze wystawy: Beata Kostuś, Małgorzata Makowska

Wernisaż

32 Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 2025

Zapraszamy do udziału w kolejnej edycji PROMOCJI, jednego z najstarszych i najbardziej prestiżowych przeglądów malarstwa w Polsce.

32 Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 2025 odbędzie się w grudniu 2025 roku. Do udziału zapraszamy absolwentów wyższych uczelni artystycznych, którzy ukończyli studia w latach 2023 (którzy nie brali dotąd udziału w konkursie), 2024 i 2025.

Wkrótce opublikujemy regulamin i podamy więcej szczegółów. Nim to nastąpi, zachęcamy do pozostania w kontakcie i obserwowania PROMOCJI w mediach społecznościowych: link do fb promocji.

 --------------------------------

31 Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 2023

Ustawa o ochronie danych osobowych uniemożliwia niektórym dziekanatom udostępnianie organizatorowi Promocji danych osobowo-adresowych absolwentów uczelni. W związku z tym osoby wstępnie zainteresowane udziałem w konkursie w przyszłym roku (w następnej 32. edycji) prosimy o przesłanie swoich danych pocztą elektroniczną na adres e-mailowy: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

6. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych PROMOCJE 1995

Wystawa od 1.11. do 1.12.1996 r.

Wernisaż: 16.11.1996 r. – godz. 18.00, Państwowa Galeria Sztuki w Legnicy

Miejsce: Państwowa Galeria Sztuki w Legnicy, Centrum Sztuki-Teatr Dramatyczny w Legnicy

Wyróżnienia i nagrody główne:

 Edyta Sobieraj - GRAND PRIX Wojewody Legnickiego

Jakub Strzyż - Nagroda Prezydenta Miasta Legnicy  

Krystyna Szczepaniak - Nagroda Dyrektora Wydziału Kultury i Sportu UW w Legnicy

Beata Eliasik - Nagroda Państwowej Galerii Sztuki w Legnicy - "Srebrna Ostroga"

Maciej Sęczawa - Nagroda Pisma Artystycznego FORMAT

Do edycji zgłosiło się 43 artystów z pięciu krajowych wyższych uczelni artystycznych.

Uczestnicy wystawy:

Jakub Ataman, Piotr Bińczak, Angelika Bogdanowicz, Renata Bongowska, Michał Borys, Justyna Chwastek, Mariusz Dąbrowski, Ilona Demczuk, Katarzyna Domańska, Beata Eliasik, Lidia Hudzik, Małgorzata Jabłońska, Renata Jackowiak, Karolina Jakubowska, Sławomir Jerzak, Artur Kardamasz, Czesław Kołyszko, Michał Koniak, Agnieszka Kozień, Magdalena Lewicka, Daria Milecka, Magdalena Nałęcz, Izabela Pajonk-Skolud, Artur Piątek, Beata Piecyk, Klaudia Rabeda-Ładziak, Magdalena Ratajczyk, Anita Sadlej, Władysława Saletis, Maciej Sęczawa, Edyta Sobieraj, Katarzyna Stelmach, Jakub Strzyż, Krystyna Szczepaniak, Renata Szpunar-Kubczyk, Andrzej Szynala, Maria Szyszko-Bohusz, Zbigniew Święciński, Dorota Tomalska, Katarzyna Warzecha, Kinga Wawrynkiewicz, Ernest Zawada, Andrzej Ziomka, Bożena Żebrowska.

Jury:

Mirosław Ratajczak (przewodniczący) - krytyk sztuki, redaktor Odry

Łukasz Gorczyca - krytyk sztuki

Łukasz Konieczko - artysta plastyk

Andrzej Saj - założyciel i redaktor naczelny pisma artystycznego FORMAT

Zbigniew Kraska - dyrektor Wydziału Kultury i Sportu UW w Legnicy

Adam Sikorski - naczelnik Wydziału Kultury i Sportu UM Legnica

Leszek R. Rozmus - dyrektor Państwowej Galerii Sztuki w Legnicy

Komisarz wystawy: Agata Tokarz-Puzio 

Wernisaż